Wokalistka pochodzi z Filadelfii, swoją karierę rozpoczęła śpiewając w klasycznym, kościelnym chórze gospel, a jednocześnie w kapeli punkowej... Wtedy jej idolami byli Janis Joplin, Jimi Hendrix, Billy Joel, Guns N' Roses, Green Day i 2Pac. Śpiewała również chórki w rapowym zespole Scratch N' Smoove, a w piątkowe wieczory przesiadywała w klubach, głównie w Philly's Club Fever. Tam właśnie odnalazł ją łowca talentów i zwerbował do zespołu R&B, którym zainteresowała się wytwórnia LaFace.

Wkrótce Pink zdecydowała się na karierę solową - debiutancki album "Can't Take Me Home" (2000) odniósł za Oceanem spory sukces i dwukrotnie pokrył się platyną. Pochodzą z niego takie hity jak "There You Go" "Most Girls" i "You Make Me Sick".

Pink otrzymała też nominację w kategorii Best New Artist do nagrody MTV Video Music Award. Niedługo później, wraz z Christiną Aguilerą, Lil' Kim, Myą i Missy "Misdemeanor" Elliott, nagrały cover utworu "Lady Marmalade" do ścieżki dźwiękowej filmu "Moulin Rouge". Piosenka stała się hitem numer 1 na światowych listach przebojów, zdobyła też nagrodę MTV za najlepszy teledysk w kategorii muzyki filmowej.

W lutym 2002 ukazała się druga solowa płyta Pink - "M!ssundaztood". Przy tej okazji artystka postanowiła zaszokować i zadziwić wszystkich, zwłaszcza krytyków oraz rzesze fanów, którzy do tej pory podziwiali nie tylko jej odwagę, ale spodziewali się takiego samego popu i R&B, jak na jej debiutanckim krążku z 2000 roku.

Do powstania płyty "M!issundaztood" przyczyniło się kilku znanych producentów i autorów piosenek, między innymi Scott Storch (The Roots, Dr. Dre), Dallas Austin (TLC, Madonna) i Damon Elliott (Bone Thugs N Harmony). Płytę promował singiel z utworem "Get The Party Started", którym wokalistka podbiła listy przebojów w Stanach Zjednoczonych i w Europie.

Kolejny album Pink, zatytułowany "Try This" ukazał się w listopadzie 2003 roku. Płyta powstała z pomocą między innymi Tima Armstronga, wokalisty grupy Rancid oraz Lindy Perry, niegdyś szefowej formacji 4 Non Blondes, obecnie cenionej kompozytorki wielu przebojów. Amstrong był współkompozytorem i producentem ośmiu utworów na płycie. Natomiast trzy utwory napisała Linda Perry, z którą Pink współpracowała już przy poprzednim krążku "M!ssundaztood".

Po prawie trzech latach milczenia, wiosną 2006 roku, niepoprawna wokalistka przypomniała o sobie albumem "I'm Not Dead". Jeszcze przed premierą płyty o Pink zrobiło się głośno za sprawą kontrowersyjnego teledysku do singlowego nagrania "Stupid Girls". Pink sparodiowała w nim tytułowe "głupie dziewczyny" z Hollywood, między innymi Paris Hilton, Lindsay Lohan, Mary-Kate Olsen i Jessicę Simpson. Mówiono o niej także dzięki utworowi "Dear Mr. President", mającemu charakter otwartego listu do prezydenta George'a W. Busha, w którym skrytykowała jego politykę.

Następny krążek Pink to "Funhouse" z 2008 roku. Zwiastujący płytę singel "So What" trafił na szczyt notowania najpopularniejszych piosenek w Stanach Zjednoczonych, stając się tym samym pierwszym Numerem Jeden Pink na liście "Billboardu". Według piosenkarki "Funhouse" był jej najwartościowszym albumem. Piosenki dotyczą głownie rozwodu wokalistki z Carey'em Hartem. Ta płyta sprzedała się w prawie w 2 milionach egzemplarzy.